Karin had vannacht wat last van haar borst.
Dit had zij al 4 weken, ze was hier al voor naar de dokter geweest en had hier ook medicijnen voor.
Er is haar verteld dat het niet haar hart was en wij maakten ons daar dus ook niet echt veel zorgen over!
Ze kwam van 0:00 tot 3:00 uur maar niet in slaap, daarna toch in slaap gevallen.
Vervolgens werd ze om 5:45 uur weer wakker en ging ze naar beneden om even haar medicijn in te nemen.
Ik werd hier half wakker van, maar dit was bijna elke ochtend het geval, dus draaide ik mij nog eens om.
Om 6:45 kwam ze weer boven met de boodschap toch wel veel last te hebben en naar de huisartsenpost te willen. We besloten dat ik even een bakkie ging doen en dan snel iedereen aan te kleden om zo snel mogelijk te gaan.
Ik was nog geen minuut beneden toen ik een knal hoorde en naar boven rende.
In de badkamer heeft ze tijdens het tanden poetsen een hartinfarct gekregen en achterover gevallen !
Ik trof haar aan al happend naar lucht als een vis op het droge, gepaard met de nodige enge geluiden.
Ik schrok hiervan en stormde gelijk naar beneden om mijn telefoon te pakken en 112 te bellen.
Daar kreeg ik meteen de instructie om te reanimeren en heb dit ook gedaan totdat na 8 minuten de ambulance arriveerde en het van mij overnam.
Na wat reanimeren en een elektroshock had ze weer een pols waarna ze haar met behulp van de brandweer het raam uit hebben getakeld, zo de ambulance in.
In het ziekenhuis (Hagaziekenhuis) hebben ze haar meteen geopereerd en gedotterd.
(Ze heeft in haar kransslagader een stent gekregen)
Omdat er sprake was geweest van een soort stilstand van het hart, zou ze 24 uur gekoeld worden op een temperatuur van 33 graden en daarna langzaam wakker gemaakt worden.
De arts heeft mij toen verteld dat het niet te voorspellen is hoe ze hieruit zou komen,daar de hersenen misschien even geen zuurstof hebben gehad.
Het was inmiddels 11:00 uur en ik kreeg te horen dat ze pas donderdagmiddag wakker gemaakt zou worden.
Om 12:00 uur kon ik eindelijk bij haar gaan kijken in de intensive care.
Dit was niet zo'n prettig gezicht, allemaal slangen en apparatuur aan een koud beweegloos lichaam.
Ik besloot naar huis te gaan en eens wat mensen op de hoogte te brengen.
Onderweg naar huis schieten er dan wel even wat gedachten door je hoofd: zal ze me nog herkennen straks? Nou maar ff niet aan denken Marco! Muziek hard aan en gedachten op nul.
Thuis aangekomen word je dan weer een beetje geleeft, iedereen wil wat van je weten, maar dan ben je tenminste lekker bezig en kan je niet echt piekeren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten